FAAM organiseert in samenwerking met de GGD Regio Utrecht de roulerende expositie Intiem – over liefde, seksuele gezondheid en seksueel plezier. Elke 3 maanden laten we nieuw werk zien in de wachtkamer van de afdeling Seksuele Gezondheid, Stadskantoor Utrecht.
Huidige expositie derde kwartaal
In de derde expositie (maart tot en met juni) laten makers Hannah Pater @studiohans en Nyré Tiessen @nyretiessen werk zien dat gaat over intimiteit en fluïditeit, met een tekst geschreven door Marlijn Klopstra @marlijnklop .
Hannah Pater (1996), in de kunstwereld beter bekend als Studio Hans, is een autodidactisch fotograaf uit Utrecht. In haar werken benadrukt ze het onopgesmukte, natuurlijke vrouwelijk lichaam en het gevoel van onkwetsbaarheid die vrouwen gegund zou moeten zijn. De serie Gewichtloos bestaat uit drie foto’s van een vrouw in een zwembad. De contouren van haar lichaam en de zwembadtegels die als een grid op de bodem van het bad liggen zijn nu vervormd door een glinsterend, bijna tastbaar laagje water. Tegelijkertijd is de vrouw onder dit oppervlak, ondanks haar open armen, mijlenver van ons verwijderd. Ze is onaanraakbaar: alleen, alle geluiden gedempt, en iedere millimeter huid is bedekt met water. Ze straalt onkwetsbaarheid en vrijheid uit – een ervaring waarvan Hannah hoopt dat iedereen, en in het bijzonder iedere vrouw, hem kan herkennen.
Alhoewel Nyré Tiessens (1997) werk vaak audiovisueel van aard is, valt in haar fotografisch werk vooral de stilte op. Deze tentoongestelde fotoserie benadrukt het menselijk lichaam. De geportretteerden bevinden zich in het comfort van hun huis en wringen zich met ogenschijnlijk gemak in vreemd uitziende bochten. Hun houdingen lijken sculpturaal, en de lichamen versteend: stil, hangend en loom. Door de lichtinval lijkt de huid van marmer, zo glad en gepolijst is het. De lakens, gordijnen en draperieën zijn een subtiele, maar dramatische toevoeging aan de gemoedelijke setting. Deze tegenstelling tussen fluïditeit en hardheid komt vaker terug in Nyré’s werk, zoals in Whale, de foto van de persoon in de panty en de onderbroek. Behalve van een walvis heeft die ook iets weg van het fossiel van een zeepaardje, voornamelijk door de lange, geprononceerde ruggenwervel en ribben; en de plooien in de lakens en de gordijnen zouden evengoed golven kunnen zijn.
Huidige expositie derde kwartaal
In de tweede expositie (december tot en met maart) is het werk van het collectief HALFNAAKT te zien. Kunstgeschiedenisstudent Lotte Kremer (1993) schreef een korte tekst over hun werk:
Soms stellen we ons kwetsbaar op, hoe ongemakkelijk dat ook is. Shirt uit op de bank vragen of je
wel verder wil. Broek aan in je bed vertellen wat je fijn vindt. Wie ben jij, wie ben ik? Kunstcollectief
HALFNAAKT streeft naar een wereld waarin onderwerpen zoals seks en identiteit open en
bespreekbaar worden gemaakt. Dat doen ze op hun eigen kleurrijke, inclusieve en gevoelige manier.
HALFNAAKT staat voor het grijze gebied en het ongemak en voor altijd blijven leren.
HALFNAAKT bestaat uit Aïsha Kanters (1996), Kato Kagenaar (1999), Saïda Ragas (1997), Gijs
Molenaar (1997) en Loïs Voss (1998). Allemaal HKU-alumni met achtergronden in design en
illustratie. Seks en identiteit worden toegankelijk gemaakt in hun werk. Dat doet het collectief zonder
zich te beperken tot één discipline. Fotografie, keramiek, illustraties en wandkleden komen allemaal
voorbij in het werk van HALFNAAKT. Het collectief snijdt in hun werk onderwerpen aan zoals
genderspecifieke beroepsnamen en de clitoris. Maar ook mooie seksspeeltjes en hoe leuk seks kan
zijn. Zo openen ze gesprekken en bevragen ze ogenschijnlijk lastige thema’s, waarbij zowel de kijker
als de maker blijft leren.
Expositie eerste kwartaal: Samensmelten
In de eerste expositie (september tot december) is het werk van Olivier Versteeg (2002) te zien. Kunstgeschiedenisstudent Fleurance van Wakeren (1999) schreef een korte tekst over zijn werk:
Olivier Versteeg (2002), student Fotografie aan de HKU, omarmt in zijn fotoserie Samensmelten het thema intimiteit. Samensmelten bestaat uit een serie zwart-wit foto’s die samen een nieuw, tweeledig verhaal vertellen. Om te beginnen tonen de zelfportretten links de zoektocht naar Oliviers seksuele identiteit en zijn weg naar zelfacceptatie. Van een donkere, kwetsbare plek zonder uitweg beweegt Olivier langzaam naar het licht waarin hij zijn ware zelf omarmt – ook in de duisternis kan immers schoonheid ontstaan. De serie rechts toont daarentegen het omarmen van elkaar. Dit tweeluik laat close-ups zien van een repetitie tussen twee dansers. Door in te zoomen op de handen belicht Olivier hoe intiem en intens de afhankelijkheid tussen deze twee mannen is. Tijdens de dans steunen, leunen en vertrouwen ze voortdurend op elkaar – hierdoor smelten de mannen letterlijk en figuurlijk samen tot één nieuw lichaam.